कुरो रीसको

रिस सबैलाई उठ्छ।मानव चोलमा रिस नउठ्ने को नहोला।तर यसलाई बसमा राख्ने मान्छे साच्चै नै सफल मान्छे हुन। भगवन बुद्द जस्तो एका तिर गाला पड्काउदा लाै अर्कोमा पनि पड्काउ भन्ने मान्छे कहि नहोलान। भए त भगवान नै भइ हाल्लान नि भगवान बुद्द जस्तै। मान्छे यस्तो प्रा‍णी हो जस्ले आफ्नो मन मस्तिष्कमा परेको प्रभाव लाई कुनै न कुनै रूपमा प्रकट गर्दछ।त्यो प्रतिक्रिया बोली, हाउ भाउ, अनुहार, शरीर जस्ता मध्याम बाट प्रकट हुन्छन।प्रकट नभए मानव मन मस्तिष्कमा नराम्रो सग अल्झिन्छन।ब्यथाका रूपमा बल्झन्छन।

तर यी अल्झने र बल्झने कुरो तब मात्रै आउछन जब मान्छे मनले होइन मस्तिष्कले जिउछन।

कसैले रिसलाई दबाएर पचाइदिन्छन। कसैले उठाएर पहाड् बनाइदिन्छन।

हुन त नेपालीमा एउटा भनाइ पनि छ। "इख नभएको मान्छे र बिख नभएको सर्पको काम छैन"  

तर यो भनाइले इङ्गित गरेको कुरो चाहिँ रिसलाई बुद्धिमानी पुर्बक ब्यबस्थापन गरि कर्मले उत्तर दिने भन्ने बुझिन्छ। 

बिना तर्कको जवाफ् फर्काउनु, सुन्न कम बोल्न धेरै हतारिनु, बोलिमा मिठासको कमि हुनु , ठुला ठुला स्वरमा बोल्नु आदि कुरोले रिस उठाउने परिस्थिति ल्याउछ।

तर ठुलो प्रश्न "रिस कसरी पचाउने त"

के भगवान बुद्द नै बन्नु पर्ला त?

उत्तर सजिलो पनि छैन।

र त्यति बोझिलो पनि छैन। 

मेरो बुझाइमा जहाँ रिस उठाउने कुरा हुन्छन त्यस्को आभाष मान्छेलाई पहिले नै हुन्छ। प्रतिशोध र प्रतिस्पर्धा , मान पदबी, साधन श्रोत, धन दौलत, सुझ बुझ आदि कुरोले मान्छेलाई  अन्धो बनाएर पाखुरा सुर्कने बनाउछ। 

तर पाखुरा नसुर्की कमिजका टाक लगाएर भलद्मी बनेर नमस्कार हजुर भने त सक्कीगोनि त।

त्यसैले बुद्द त बन्न न सकिएला भलाद्मी त बन्न सकिएला नि त। 

र अन्त्यमा कतै भेटिएको यस्तो कुरो तिर लाग्नु पर्ला जस्तो देखियो। 

I’m at that stage of my life where i keep myself out of arguments even if you tell me 1+1=5 you’re absolutely correct, enjoy 

जय होस।